Srpska nacionalno-politicka scena se u Crnoj Gori ostro dijeli na dvije velike grupe- na politicare i nacionalne trudbenike. Srpski politicari su u SNS, DSJ, DSS, SSR, NS, NSS, a ima ih i u SNP, medju komunistima, u penziji... Nacionalni srpski trudbenici se nalaze u nevladinim organizacijama, raznim specijalistickim udruzenjima, medju novinarima i pjesnicima, sportistima i blogerima, medju anonimnim komentatorima i borcima na forumima.
Cudni su putevi politicki
Put svakog politicara je jasan, on karijerom stremi put zvijezda, dok se zvijezda ne pretvori u zvijezdu padalicu i pocne da izgara na putu svog prizemljenja. Tako je to kod svih naroda i vjera, kod svih gradjanskih grupa raznih politickih i ideoloskih ubjedjenja. Slavko Perovic, Novak Kilibarda, Momir Bulatovic, Predrag Bulatovic, Zarko Rakcevic, Bozidar Bojovic, Ilija Darmanovic, Krsto Pavicevic, imali su svoj uzlazni politicki put, a danas ih nema nigdje. To je ona klasicna politicka dzada do i od vrha do zaborava. Jos kada se doda da narod ne voli politicare gubitnike, to cak oni ne mogu biti elegantno zaboravljeni zbog jarosti koju narod osjeca prema njima. Jarosti, zbog izgubljenih nadanja, poraza koji dovode do unizenja sirokih narodnih masa, oholosti i nipodastavanja slobodnih ljudskih individua, nemilosrdnog gazenja svih na svom putu, kao i politicke i licne dezorjentisanosti koja dovodi do laganog unistenja organizacije na cijem se celu nalaze. Nije tesko primjetiti da na tu trasu odlaska iz politike polako stupaju: Miodrag Zivkovic, Ranko Kadic, Predrag Popovic, Dragica Perovic, Dragan Soc, Simonida Kordic, ali i mnogi drugi... Imali su sansu, nijesu je iskoristili, znaci - nema ih vise u ozbiljnoj politici.
Kad ode ova ekipa, na scenu stupa sledeca ekipa politicara koji ce poslije doticanja zvjezdanog neba politike krenuti ka prizemljenju, gdje ce ih vrijeme otresti kao da ih nikad nije bilo u politici. Sa prvim prekidom uzlazne linije podrske glasaca, sa prvim stagniranjima u sirenju glasackog tijela, postaje izvjesno da bez novih ideja i novih pregrupisavanja snaga politicki vrh bilo koje stranke polako odlazi sa scene.
Za razliku od politicara, nacionalni radnici uvijek ostaju na sceni. Njihov rad se mjeri manjom ili vecom popularnoscu, manjim ili vecim uticajem u javnosti, ali, ne postoji razlog da se zauvijek oproste od svog mjesta u javnosti, jer se njihove pozicije ne mjere hijerarhijskim arsinima, vec parametrima kreativnosti uticaja na javno mnjenje.
Razlicite nacionalne misije
Uostalom, vrijeme politickih trudbenika je uvijek postojalo, ali, sa velikim uspjehom na dukljanskoj strani. Osnovali su Monitor, Antenu M, Vijesti, Republiku, novinsku agenicu MINA, Maticu crnogorsku i crnogorski PEN, Institut za crnogorski jezik i jezikoslovlje, DAMAR i CEDEM, DANU, zutu stampu poput CKL, Crnogorski helsinski komitet, vjersku sektu CPC, teroristicku organizaciju Crnogorski oslobodilacki pokret Jevrema Brkovica, politicku organizaciju za krsenje politickih, nacionalnih i jezickih prava gradjana, pod nazivom- Pokret za promjene, Centar za iseljenike koji ne vidi pravoslavne iseljenike, i mnoge druge organizacije.
Kada se sve sabere- radi se o samo par stotina dukljanskih trudbenika, koji su pravilno rasporedjeni u raznim organizacijama- stvarajuci lazni utisak da su brojcano vrlo jaki. Oni nijesu brojcano jaki, nihova ideologija nista ne valja- sto dokazuje njihova nespremnost na ideoloska suceljavanja u medijima, njihova zagrizenost u beskrupuloznom krsenju ljudskih prava je u suprotnosti sa osnovnim civilizacijskim tokovima i zdravim razumom, ali im se mora priznati da imaju maksimalnu sposobnost u stvaranju institucija i medija, neophodnih za maltretiranje sirokih narodnih masa- koje ne misle njihovom dukljanskom glavom.
Za razliku od dukljanskih trudbenika, koji se nijesu nesto mnogo osvrtali na svoje dukljanske politicare, srpski nacionalni trudbenici se nijesu nesto posebno pretrgli da se odvoje od srpskih politicara, vec su ocekivali da ce im srpske opozicione partije na tacni donijeti srpske institucije, medije, organizacije,... To se nikad nece desiti, jer, politicari su okrenuti ka politici, a institucije su nesto sto mora biti odvojeno od politike i politicara. Cak i da politicari stvore srpske institucije, one nastavljaju da idu svojim putem, nezavisno od svojih, eventuaalnih, "politickih osnivaca". Vjerovanje u politicke mehanizme koji ce dovesti do stvaranja srpskih nacionalnih institucija u Crnoj Gori je bila zabluda, nemoguca misija. Te institucije ce stvarati entuzijasti, nepoliticke osobe svjesne njihove vaznosti za srpski narod.
Na drugoj strani, zacudjuje cinjenica da srpski politicari u Crnoj Gori ocekuju da im se na tacni donese glavno oruzje svakog politicara, koje cine mediji: televizija, zurnali, novine, ... Dobro, srpskim politicarime nijesu neophodne srpske nacionalne institucije, i to se djelimicno moze razumjeti, ali sto je sa medijima? Desetak srpskih i prosrpskih partija u Crnoj Gori, iza kojih stoji preko 44% gradjanstva, ne moze da se sastane i donese plan i program stvaranja jedne jedine televizije, koja nece nikog preferirati, vec imati jednako rastojanje i profesionalan odnos prema svima? Gdje ce dio emisija biti posvecen politici, tj. njima, a ostalo efirno vrijeme pitanjima srpske kulture, sporta, srpske dijaspore, povezivanja sa TV centrima u Beogradu, Novom Sadu, Banjaluci. Izgleda da je to nemoguca misija za nase politicare. Cini se da se to nikad desiti nece, bez obzira sto bez medija, a prije svega bez televizije, mogu vec sada da pakuju politicke kofere i polako odlaze sa politicke scene. I to- svi, u kompletu, sve srpske i sve prosrpske partije u Crnoj Gori za koje glasa oko 44% razocaranih gradjana Crne Gore vec deceniju i po! Politicari bez medija su kao bikovi u areni bez rogova, priplodni trkacki zdrebci bez erekcije, sumo borci od pedeset kilograma.
Uostalom, o cemu pricati kada se nacionalne partije NS i DSS ne mogu ujediniti, nacionalne i socijalisticke partije DSJ i NSS ne mogu stopiti u jednu, a da se sve ove cetiri partije objedine- pitanje je da li bi i tada prosli cenzus od 3%. U borbi za goli i nepotrebni politicki opstanak njima na pamet ne padaju mediji i institucije. Oni ne mogu svoje mikronske partije razviti i postaviti na noge, a ne da ostvare neke vise strateske cijeve.
Vrijeme srpskih nacionalnih radnika
Nacionalni radnici moraju shvatiti da oni nijesu politicari, da se njihov sklop razmisljanja i djelovanja bitno razlikuje od klasicnog politickog. Mozda ce se desiti da neko od istaknutih nacionalnih radnika postane jednog dana uspjesan politicar, ali, dozvolite da u to ozbiljno posumnjam. Nacionalni radnici ne smiju da se ponasaju kao politicari, oni moraju stremiti ka ostvarenju nacionalne ideje kroz stvaranje srpskih institucija i medija, a ne posrcuce politicke karijere sumnjivog dometa. Svakako, uspjesne srpske politicare treba podrzavati i treba im dati sansu. Bilo bi besmisleno kada bi zbog prljavstine koju svaka politika nosi okretali ledja, iz "principjelnih razloga", srpskim politicarima koji se staraju da dodju do uspjeha. Ako uspiju, to je fenomenalno, to je opsti uspjeh svih onih srpskih ljudi koji su ih glasali, i koji su im vjerovali. Ako ne uspiju, vrijeme ce ih kazniti i gurnuti u zaborav, i to je sasvim dovoljna kazna za neuspjeh. Znaci, podrzati ih moramo, a oni neka sami nose odgovornost i svoju politicku sudbinu!
Shvatajuci organicenost djelovanja i dometa politickih partija i politicara, neizostavno se namece kao zakljucak da nacionalni radnici trebaju imati svoj posebni put na kojem se treba ostvariti sve ono sto politicari ne mogu ostvariti. Pitanje srpskih medija i srpskih nacionalnih institucija treba rjesavati bez politicara. Srpske NVO moraju da se nadju za okruglim stolom, da razgovaraju i dogovore se o koordinaciji u zastiti i promovisanju srpskog nacionalnog identiteta, i srpskog nacionalnog interesa u Crnoj Gori. Vrijeme je da se stvori mreza srpskih NVO u Crnoj Gori, gdje ce se efektno i brzo razmjenjivati sve informacije o aktivnostima i izjavama. Neophodno je da se svi talentovani srpski ljudi, koji tavore u politici kao kvazipoliticari , otrgnu iz barustine i postanu korisni srpski nacionalni radnici ukljuceni u srpske organizacije koje postoje ili ce tek nastati.
Srpski politicari i srpski nacionalni radnici imaju razlicitu percepciju prioriteta i vaznosti u nacionalnoj politici. To je fakt, i to nije lose. Zato ce i putevi ka cilju biti potpuno razliciti.
Ukoliko srpski politicari u Crnoj Gori ne uspiju u zastiti srpskog naroda politickim putem, jedina nada ostaje da se srpski nacionalni radnici zbore za srpske interese- nepolitickim putem. S obzirom na realnost danasnje Crne Gore, tvrdim da dolazi vrijeme srpskih nacionalnih radnika, koji mogu sudbinu naroda kojem pripadaju smjelo uzeti u svoje ruke.
Vrijeme je za objedinjenje snaga izvan klasicnih politickih krugova. Svaki covjek nam je vazan i potreban. Svaka veza, svaki uticaj, svaki komentar, svaka kreativna i pozitivna nacionalna aktivnost ima ogromni znacaj. Ne treba sumnjati u svoje sile, jer, istorija, logika i kreativnost su na nasoj strani. Nama je samo potrebna jaca aktivnost i bolja organizacija. Konkretni ciljevi su jasni- srpske institucije, i to se treba ostvariti ne zaleci snage i energije. Prije svega treba osnovati podruznicu Matice srpske u Crnoj Gori, a potom i srpski PEN centar, Srpski kulturni centar, Srpsku organizaciju za zastitu ljudskih prava, Centar za srpsku dijasporu, a razmisljati o Srpskom narodnom pozoristu u Podgorici, nedjeljnom srpskom zurnalu, modalitetima za stvaranje prve srpske TV u Crnoj Gori.
Neobicno je vazno da preko 200 000 Srba u Crnoj Gori dobije svoje institucije i medije, na koje ce sa simpatijama, a to je sigurno, gledati i 200 000 Crnogoraca koji govore srpskim jezikom. Samo taj podatak je dovoljan da se shvati da je Crna Gora danas Eldorado za istinske, talentovane, borbene i kreativne srpske nacionalne borce, koji se mogu velikim slovima upisati u istoriju naroda kojem pripadaju.
Cudni su putevi politicki
Put svakog politicara je jasan, on karijerom stremi put zvijezda, dok se zvijezda ne pretvori u zvijezdu padalicu i pocne da izgara na putu svog prizemljenja. Tako je to kod svih naroda i vjera, kod svih gradjanskih grupa raznih politickih i ideoloskih ubjedjenja. Slavko Perovic, Novak Kilibarda, Momir Bulatovic, Predrag Bulatovic, Zarko Rakcevic, Bozidar Bojovic, Ilija Darmanovic, Krsto Pavicevic, imali su svoj uzlazni politicki put, a danas ih nema nigdje. To je ona klasicna politicka dzada do i od vrha do zaborava. Jos kada se doda da narod ne voli politicare gubitnike, to cak oni ne mogu biti elegantno zaboravljeni zbog jarosti koju narod osjeca prema njima. Jarosti, zbog izgubljenih nadanja, poraza koji dovode do unizenja sirokih narodnih masa, oholosti i nipodastavanja slobodnih ljudskih individua, nemilosrdnog gazenja svih na svom putu, kao i politicke i licne dezorjentisanosti koja dovodi do laganog unistenja organizacije na cijem se celu nalaze. Nije tesko primjetiti da na tu trasu odlaska iz politike polako stupaju: Miodrag Zivkovic, Ranko Kadic, Predrag Popovic, Dragica Perovic, Dragan Soc, Simonida Kordic, ali i mnogi drugi... Imali su sansu, nijesu je iskoristili, znaci - nema ih vise u ozbiljnoj politici.
Kad ode ova ekipa, na scenu stupa sledeca ekipa politicara koji ce poslije doticanja zvjezdanog neba politike krenuti ka prizemljenju, gdje ce ih vrijeme otresti kao da ih nikad nije bilo u politici. Sa prvim prekidom uzlazne linije podrske glasaca, sa prvim stagniranjima u sirenju glasackog tijela, postaje izvjesno da bez novih ideja i novih pregrupisavanja snaga politicki vrh bilo koje stranke polako odlazi sa scene.
Za razliku od politicara, nacionalni radnici uvijek ostaju na sceni. Njihov rad se mjeri manjom ili vecom popularnoscu, manjim ili vecim uticajem u javnosti, ali, ne postoji razlog da se zauvijek oproste od svog mjesta u javnosti, jer se njihove pozicije ne mjere hijerarhijskim arsinima, vec parametrima kreativnosti uticaja na javno mnjenje.
Razlicite nacionalne misije
Uostalom, vrijeme politickih trudbenika je uvijek postojalo, ali, sa velikim uspjehom na dukljanskoj strani. Osnovali su Monitor, Antenu M, Vijesti, Republiku, novinsku agenicu MINA, Maticu crnogorsku i crnogorski PEN, Institut za crnogorski jezik i jezikoslovlje, DAMAR i CEDEM, DANU, zutu stampu poput CKL, Crnogorski helsinski komitet, vjersku sektu CPC, teroristicku organizaciju Crnogorski oslobodilacki pokret Jevrema Brkovica, politicku organizaciju za krsenje politickih, nacionalnih i jezickih prava gradjana, pod nazivom- Pokret za promjene, Centar za iseljenike koji ne vidi pravoslavne iseljenike, i mnoge druge organizacije.
Kada se sve sabere- radi se o samo par stotina dukljanskih trudbenika, koji su pravilno rasporedjeni u raznim organizacijama- stvarajuci lazni utisak da su brojcano vrlo jaki. Oni nijesu brojcano jaki, nihova ideologija nista ne valja- sto dokazuje njihova nespremnost na ideoloska suceljavanja u medijima, njihova zagrizenost u beskrupuloznom krsenju ljudskih prava je u suprotnosti sa osnovnim civilizacijskim tokovima i zdravim razumom, ali im se mora priznati da imaju maksimalnu sposobnost u stvaranju institucija i medija, neophodnih za maltretiranje sirokih narodnih masa- koje ne misle njihovom dukljanskom glavom.
Za razliku od dukljanskih trudbenika, koji se nijesu nesto mnogo osvrtali na svoje dukljanske politicare, srpski nacionalni trudbenici se nijesu nesto posebno pretrgli da se odvoje od srpskih politicara, vec su ocekivali da ce im srpske opozicione partije na tacni donijeti srpske institucije, medije, organizacije,... To se nikad nece desiti, jer, politicari su okrenuti ka politici, a institucije su nesto sto mora biti odvojeno od politike i politicara. Cak i da politicari stvore srpske institucije, one nastavljaju da idu svojim putem, nezavisno od svojih, eventuaalnih, "politickih osnivaca". Vjerovanje u politicke mehanizme koji ce dovesti do stvaranja srpskih nacionalnih institucija u Crnoj Gori je bila zabluda, nemoguca misija. Te institucije ce stvarati entuzijasti, nepoliticke osobe svjesne njihove vaznosti za srpski narod.
Na drugoj strani, zacudjuje cinjenica da srpski politicari u Crnoj Gori ocekuju da im se na tacni donese glavno oruzje svakog politicara, koje cine mediji: televizija, zurnali, novine, ... Dobro, srpskim politicarime nijesu neophodne srpske nacionalne institucije, i to se djelimicno moze razumjeti, ali sto je sa medijima? Desetak srpskih i prosrpskih partija u Crnoj Gori, iza kojih stoji preko 44% gradjanstva, ne moze da se sastane i donese plan i program stvaranja jedne jedine televizije, koja nece nikog preferirati, vec imati jednako rastojanje i profesionalan odnos prema svima? Gdje ce dio emisija biti posvecen politici, tj. njima, a ostalo efirno vrijeme pitanjima srpske kulture, sporta, srpske dijaspore, povezivanja sa TV centrima u Beogradu, Novom Sadu, Banjaluci. Izgleda da je to nemoguca misija za nase politicare. Cini se da se to nikad desiti nece, bez obzira sto bez medija, a prije svega bez televizije, mogu vec sada da pakuju politicke kofere i polako odlaze sa politicke scene. I to- svi, u kompletu, sve srpske i sve prosrpske partije u Crnoj Gori za koje glasa oko 44% razocaranih gradjana Crne Gore vec deceniju i po! Politicari bez medija su kao bikovi u areni bez rogova, priplodni trkacki zdrebci bez erekcije, sumo borci od pedeset kilograma.
Uostalom, o cemu pricati kada se nacionalne partije NS i DSS ne mogu ujediniti, nacionalne i socijalisticke partije DSJ i NSS ne mogu stopiti u jednu, a da se sve ove cetiri partije objedine- pitanje je da li bi i tada prosli cenzus od 3%. U borbi za goli i nepotrebni politicki opstanak njima na pamet ne padaju mediji i institucije. Oni ne mogu svoje mikronske partije razviti i postaviti na noge, a ne da ostvare neke vise strateske cijeve.
Vrijeme srpskih nacionalnih radnika
Nacionalni radnici moraju shvatiti da oni nijesu politicari, da se njihov sklop razmisljanja i djelovanja bitno razlikuje od klasicnog politickog. Mozda ce se desiti da neko od istaknutih nacionalnih radnika postane jednog dana uspjesan politicar, ali, dozvolite da u to ozbiljno posumnjam. Nacionalni radnici ne smiju da se ponasaju kao politicari, oni moraju stremiti ka ostvarenju nacionalne ideje kroz stvaranje srpskih institucija i medija, a ne posrcuce politicke karijere sumnjivog dometa. Svakako, uspjesne srpske politicare treba podrzavati i treba im dati sansu. Bilo bi besmisleno kada bi zbog prljavstine koju svaka politika nosi okretali ledja, iz "principjelnih razloga", srpskim politicarima koji se staraju da dodju do uspjeha. Ako uspiju, to je fenomenalno, to je opsti uspjeh svih onih srpskih ljudi koji su ih glasali, i koji su im vjerovali. Ako ne uspiju, vrijeme ce ih kazniti i gurnuti u zaborav, i to je sasvim dovoljna kazna za neuspjeh. Znaci, podrzati ih moramo, a oni neka sami nose odgovornost i svoju politicku sudbinu!
Shvatajuci organicenost djelovanja i dometa politickih partija i politicara, neizostavno se namece kao zakljucak da nacionalni radnici trebaju imati svoj posebni put na kojem se treba ostvariti sve ono sto politicari ne mogu ostvariti. Pitanje srpskih medija i srpskih nacionalnih institucija treba rjesavati bez politicara. Srpske NVO moraju da se nadju za okruglim stolom, da razgovaraju i dogovore se o koordinaciji u zastiti i promovisanju srpskog nacionalnog identiteta, i srpskog nacionalnog interesa u Crnoj Gori. Vrijeme je da se stvori mreza srpskih NVO u Crnoj Gori, gdje ce se efektno i brzo razmjenjivati sve informacije o aktivnostima i izjavama. Neophodno je da se svi talentovani srpski ljudi, koji tavore u politici kao kvazipoliticari , otrgnu iz barustine i postanu korisni srpski nacionalni radnici ukljuceni u srpske organizacije koje postoje ili ce tek nastati.
Srpski politicari i srpski nacionalni radnici imaju razlicitu percepciju prioriteta i vaznosti u nacionalnoj politici. To je fakt, i to nije lose. Zato ce i putevi ka cilju biti potpuno razliciti.
Ukoliko srpski politicari u Crnoj Gori ne uspiju u zastiti srpskog naroda politickim putem, jedina nada ostaje da se srpski nacionalni radnici zbore za srpske interese- nepolitickim putem. S obzirom na realnost danasnje Crne Gore, tvrdim da dolazi vrijeme srpskih nacionalnih radnika, koji mogu sudbinu naroda kojem pripadaju smjelo uzeti u svoje ruke.
Vrijeme je za objedinjenje snaga izvan klasicnih politickih krugova. Svaki covjek nam je vazan i potreban. Svaka veza, svaki uticaj, svaki komentar, svaka kreativna i pozitivna nacionalna aktivnost ima ogromni znacaj. Ne treba sumnjati u svoje sile, jer, istorija, logika i kreativnost su na nasoj strani. Nama je samo potrebna jaca aktivnost i bolja organizacija. Konkretni ciljevi su jasni- srpske institucije, i to se treba ostvariti ne zaleci snage i energije. Prije svega treba osnovati podruznicu Matice srpske u Crnoj Gori, a potom i srpski PEN centar, Srpski kulturni centar, Srpsku organizaciju za zastitu ljudskih prava, Centar za srpsku dijasporu, a razmisljati o Srpskom narodnom pozoristu u Podgorici, nedjeljnom srpskom zurnalu, modalitetima za stvaranje prve srpske TV u Crnoj Gori.
Neobicno je vazno da preko 200 000 Srba u Crnoj Gori dobije svoje institucije i medije, na koje ce sa simpatijama, a to je sigurno, gledati i 200 000 Crnogoraca koji govore srpskim jezikom. Samo taj podatak je dovoljan da se shvati da je Crna Gora danas Eldorado za istinske, talentovane, borbene i kreativne srpske nacionalne borce, koji se mogu velikim slovima upisati u istoriju naroda kojem pripadaju.
2 comments:
Ono sto mene zapravo zanima, sta mogu intelektualci srpske nacionalnosti u crnoj gori da urade po tom pitanju? S obzirom da ih saplicu na svakom koraku sve relevantne institucije (koje trenutno postoje) kako se oni mogu izboriti za to o cemu vi pricate? Ako postoje realne mogucnosti onda bi na posao trebalo prionuti odmah.
Postovani Stefane,
Saplitanja od vlasti u drzavi koja ima visoki stepen politickog varvastva je fakt. Medjutim, u Crnoj Gori vec sada postoje udruzenja srpskih novinara, knizevnika, za odbranu srpskog jezika , boraca raznih ratova, regionalne srpske NVO,...
Cini mi se da je problem u njihovoj nesaradnji, nekoordinaciji.
Uzimajuci u obzir da su se dukljanski univerzitetski kadrovi objedinili kroz DANU i Maticu crngorsku, to smatram da bi stvaranje podruznice Matice srpske u Crnoj Gori bilo upravo To sto je neophodno za objedninjavanje univerzitetskih kadrova iz redova Srba.
U tom smislu su se vec poceli praviti konkretni koraci, a vjerujem da ce se priojekt marice srpske realizovati u narednih par mjeseci. Naravno, to zavisi od mnogih faktora, ali, ipak, i prije svega od nas.
Srbi su navikli da od institucija vide samo partije. Pored politickih neophodne su i nacionalne institucije. Ne osporavajuci vaznost srpskog partijskog organizovanja, mislim da je organizovanje Srba kroz razne nacionalne institucije trenutno do krucijalnog znacaja.
Mi imamo u Crnoj Gori hiperprodukciju srpskih partija, a nedostatak vaznih institucija.
Hvala na javljanju,
Vojin Grubac
Post a Comment